شاید بتوان گفت به طور کلی آرای نمایندگان به دو قسم کلی تقسیم می‌شود:
۱- رأی به اشخاص مثل انتخاب وزیر و هیأت رئیسه
۲- رأی به طرح‌ها و لوایح مثل بودجه یا پیوستن به کنوانسیون‌های بین‌المللی
سوالی که مطرح می‌شود این است که:
باید همه‌ی آرای نمایندگان شفاف شود؟
آیا شفاف شدن آرا باعث گروکشی نمایندگان از وزرا یا برعکس نمی‌شود؟
آیا مضرات شفافیت آراء به اشخاص بیشتر از مخفی بودن آن نیست؟
طبیعتا در هیچ پارلمانی تمامی آراء شفاف نمی‌شود و همه‌ی پارلمان‌ها سیاست‌هایی برای عدم انتشار آراء خود دارند. بطور جامع‌تر و غیر کلی‌تر، رای‌گیری در موارد دیگری نیز صورت می‌گیرد نظیر آنچه که در ماده 126 قانون آیین نامه داخلی مجلس مطرح شده است:
1- انتخاب اعضاى هیأت رئیسه، حقوقدانان شوراى نگهبان، نمایندگان مجلس در نهادها و هیأت‌ها ، مجامع و شوراها و سایر انتخابات راجع به اشخاص
2- انتخابات داخلى شعب و کمیسیون‌ها
3- رأى اعتماد و عدم اعتماد به وزیران و هیأت وزیران و رأى عدم کفایت به رئیس جمهور
4- رأى نسبت به اعتبارنامه نمایندگانی که مورد اعتراض واقع شده‌اند.
که این موارد بر اساس آیین‌نامه داخلی مجلس مخفی و با ورقه صورت می‌گیرد.
در سند Democratic Scrutiny, Transparency, and Modalities of Vote in the National Parliaments of the Member States and in the European Parliament که در اینجا معرفی کردیم، قوانین کشورهای عضو اتحادیه اروپا و برخی دیگر از کشورها (آندورا، بوسنی و هرزگوین، کانادا، ایسلند، رژیم صهیونیستی، مقدونیه، مونتنگرو و ترکیه) در رابطه با شفافیت آراء معرفی شده است.
بر اساس این سند، انتخابات برای انتخاب افراد مختلف نظیر انتخاب نخست وزیر، رئیس پارلمان، نائب رئیس پارلمان و انتصاب دیگر مقامات و یا مثلا با درخواست یک پنجم نمایندگان در پارلمان اروپا، آراء مخفی است، ولی محدودیت‌هایی برای انتشار آراء نمایندگان در رابطه با اسیتضاح و رای عدم اعتماد بیان نشده است.