در این موضوع به پیامدهای تعارض منافع پرداخته میشود:
طبیعتا از آنجایی که بسیاری از مفاسد از تعارض منافع سرچشمه می‌گیرد از مهمترین پیامدهای تعارض منافع، فساد ناشی از آنها است. در نتیجه پیامدهای تعارض منافع با پیامدهای فساد در این صورت تطابق دارد.
به عنوان مثال میتوان به اشتغال همزمان در بخش دولتی و خصوصی اشاره کرد که شکلی از تعارض منافع است. به این صورت که مثلا یک مقام دولتی در حوزه تجارت خودش صاحب یا سهام دار یک شرکت وارداتی باشد که از قدرت خو در بخش دولتی مانند (ارتباطات و …) به نفع خود در بخش خصوصی سواستفاده می‌کند و از این طریق به قاچاق کالا میپردازد.
اما تعارض منافع می‌تواند به فساد به معنای عرفی خود(میل) منجر نشود بلکه موجب ناکارآمدی(حیف) شود. به عنوان مثال کسی که در موقعیت انتصاب اقوام یا نزدیکان خود قرار دارد و شایسته سالاری را کنار گذاشته و انگیزه قومی و فامیلی خود را ترجیح داده است موجب ناکارآمدی در آن بخش میشود هر چند به تعبیری دیگر میشود آن را فساد سفید یا خاکستری هم دانست.
با این تفاسیر مهمترین پیامد تعارض منافع را میتوان حیف و میل دانست. یعنی فساد و ناکارآمدی در نظام حکمرانی که خود این مسئله پیامدهای فراوانی از جمله کاهش اعتماد عمومی و سرمایه اجتماعی را منجر میشود.
پیامد مهم دیگری هم میتوان برای تعارض منافع در نظر گرفت. پیامدی که نه حیف است و نه میل. یعنی فساد و ناکارآمدی ایجاد نمیکند.چرا که در این حالت تعارض منافع در همان صورت بالقوه‌ی خود باقی میماند و به فعلیت نمیرسد. ولی وجود این تعارض منافع به صورت مستقیم موجب کاهش اعتماد عمومی و سرمایه اجتماعی میشود.
در واقع با وجود اینکه فسادی در این حالت رخ نمیدهد اما چون تعارض منافع وجود دارد، موجب بدبینی و کاهش اعتماد عمومی میشود.
البته کاهش اعتماد عمومی و سرمایه اجتماعی از طریق تعارض منافع ادراک شده هم نتیجه میشود. یعنی ممکن است تعارض منافع وجود نداشته باشد اما به دلیل ادراک عمومی از اینکه تعارض منافعی هست اعتماد عمومی خدشه دار شود.